Dit waren Washington en Oregon in een notendop

Zondag 9 september 2018

Ook vandaag is het weer volop zonnig. Voordat we om 11.00 uur van de camping in Cle Elum wegrijden nog even van de laatste zonnestralen genoten.
We gaan onze laatste lange route rijden naar Seattle, daar is de enige voor ons gereserveerde camping.
De Highway 90 die we verder gaan volgen is ook over een pas, de Snoqualmie Pass.
Maar omdat het zoveel ruimer is allemaal komen er geen haarspeldbochten aan te pas, wel een eindeloze klimmende en dalende weg. En de bergen zijn zo hoog en groots, het blijft prachtig.

Wel staan we een poosje in een file, de veroorzaker hiervan is een grote vrachtauto die gebutst naast de weg staat en op een enorme takelwagen wordt getakeld.
En dan word je even later ingehaald door een gigantische “oversized load” vrachtwagen, terwijl ik toch gewoon met het verkeer meerijd, lijkt het of we stilstaan.
Een klein stukje vóór de camping hebben we de tank volgegooid en het gas laten aanvullen, is dat alvast maar gedaan.
De KOA-camping waar we nu staan heeft niet bepaald onze voorkeur, lawaaierig en erg op elkaar. Maar dat weet je eigenlijk al van zo’n stadscamping.

Kees, Theo en ik hebben nog een klein stukje gelopen, zowaar over een stoep.
Aan de overkant staat een enorm gebouw van Amazon, het Fulfillment Center, dat wil zeggen voor opslag en transport.
Vandaag al ons laatste proviand opgemaakt, dat is aardig gelukt: biertjes en wijn zijn nu op, laatste hamburgers en kip gebakken. Fruit opgegeten, morgen nog brood en beleg en het laatste theezakje.

Broer en zus hebben voor de laatste keer samen afgewassen en Kees en ik de laatste echte route gereden, morgen nog de laatste mijlen.
Voor het eerst deze vakantie hoorden we ‘s avonds om half tien regen op onze campers vallen, wat hebben wij geboft! Vier weken lang schitterend weer, elke dag de korte broek aan.




Maandag 10 september 2018

Kwart over zeven ontbijt vandaag, we willen op tijd bij de camperverhuur zijn en hebben nog 10 mijl door Seattle te rijden. Dat was toch wel even een dingetje, niet zo ver, maar wel tijdens de spits. Pfffffff......, maar we hebben het er levend vanaf gebracht.

Het was heel rustig bij Road Bear, je kan echt merken dat het seizoen ten einde is.
De administratieve handelingen waren snel verricht en de taxi besteld.
De chauffeur hiervan wist opvallend veel Nederlandse voetballers te noemen en hij kon niet begrijpen dat Nederland dit jaar niet mee had gedaan aan het wereldkampioenschap voetballen. Was heel grappig, hij wist er meer van dan wij.
Zo zie je maar dat Nederland ook in een staat als Washington bekendheid geniet.

Eenmaal op het vliegveld moesten we zelf inchecken, dat ging allemaal vrij vlot.
Koffers ingeleverd en door de douane, dat gaat een stuk sneller dan op de heenreis.
Toen moesten we ongeveer nog 2,5 uur wachten voor het vliegtuig zou vertrekken; er is genoeg te zien op zo’n vliegveld, dus die tijd is ook zo om.
We konden de bergen van Canada weer goed zien, was nu wel meer bewolking dan op de heenreis. En dan komt de zonsondergang en enkele uren later zien we de zon weer opkomen. Een kort nachtje was het.

We zijn 3 kwartier eerder op Schiphol geland dan gepland, een heel voorspoedige reis gehad, zowel heen als terug.
Wouter heeft ons en Lia en Kees werden door Mark opgehaald.
Hiermee is een einde gekomen aan een machtig mooie reis door de staten Washington en Oregon. Wat hebben we veel moois gezien en meegemaakt, prachtige indrukken opgedaan, leuke mensen ontmoet. Een reis om nooit te vergeten!!

We danken iedereen die, via deze blog, met ons is meegereisd en het was leuk de vele reacties te lezen.
Nu gaan wij nagenieten met de vele foto’s die we gemaakt hebben.