Twee dagen in één, vanwege slecht internet

Vrijdag 24 augustus 2018

Na ons gebruikelijke ochtendritueel vanmorgen vertrokken van de leukste camping die we tot nu toe hebben gehad. Klein, mooi grasveldje, helemaal leuk.
Eerst even tanken en op weg; na amper gereden te hebben stopt Kees bij het Dayville Café. Lia stapt uit en zegt: zullen we nog een stukje Coconut Cream Pie meenemen voor bij de koffie? Dat wordt natuurlijk door ons allemaal goedgekeurd en zij gaat hem kopen.
Het duurde nogal een poosje voor ze naar buiten kwam: het was weer een kakelverse pie, de bakker/kok moest de bodem nog bakken. Wat zag hij er weer heerlijk uit. En in plaats van vier stukjes neemt ze gewoon een hele taart mee.
Maar we hebben een goed excuus: we lopen en zijn al wat verjaardagen misgelopen deze maand. Brigitte en Sabine, Wouter en Mark zijn nog jarig.

Pie in de koelkast gezet en onze weg vervolgd.
We rijden een stukje weg terug wat we gisteren ook gereden hebben, zagen onderweg een “schoenenboom” staan, maar konden niet stoppen. Nu wisten we ongeveer wanneer hij in zicht kwam, dus wat langzamer gereden en bekeken. Heel apart en wat de bedoeling hiervan is? Joost mag het weten.

Na een poos rijden kwamen we bij de afslag naar de Painted Hills, een heel apart en schitterend natuurverschijnsel. We hadden gisteren al zoveel moois gezien, maar dit is werkelijk wonderbaarlijk.
Aan het begin van de weg zagen we al enkele van deze hills liggen, gestopt en foto’s gemaakt. Wat een kleurenpracht. Maar we kunnen nog verder doorrijden.
We kunnen de RV’s ruim parkeren, er is niet veel drukte. We hebben weer geluk want de lucht is helder blauw in tegenstelling tot gisteren, toen de rook van de bosbranden gedurende de dag steeds dikker werd. En dat zou veel tekort doen aan het uitzicht wat we nu hebben. Je wilt haast niet geloven dat deze gekleurde lagen door de natuur zijn ontstaan. Groen-geel-donkerrood-bruin, niet eerder zo een weids schouwspel gezien. Het is een geweldig groot schilderij waar we uitzicht op hebben. Onze dag kan niet meer kapot. Het is een van de toppunten van onze reis naar Oregon. (De kandidaten van “Wie is de Mol” zijn hier in 2017 ook geweest).
We besluiten nog een trail van een 1/2 mile te lopen om vanuit een andere invalshoek de kleuren te bewonderen. Vele foto’s worden gemaakt, inclusief panoramabeelden.

We stappen weer in onze campers om verder te rijden naar Terrebonne, de plek waar wij vannacht zullen kamperen, zijn nu ongeveer halverwege.
Het landschap wordt anders, meer bebost en we zijn ook langs een stuk bos gereden waar in 2000 brand is geweest. Dat is nog goed te zien. Het is regelmatig klimmen en dalen, maar de camper doet goed zijn best.

Onderweg stoppen we nog een keer, Kees reed door twee diepe kuilen, met als resultaat dat er serviesgoed uit een keukenkastje knalde. Gelukkig viel de schade mee, er is maar 1 bord kapot gevallen. Maar wat een bende gelijk in zo’n camper.
De rommel was snel opgeruimd, wat gedronken en weer door.
Aangekomen bij de camping zien we al snel dat hier een nacht meer dan genoeg is. Wat een verschil met waarvan de vanmorgen zijn vertrokken.
De dame ontvangt ons wel allervriendelijkst, we krijgen gelijk haar levensloop te horen, maar uiteindelijk heeft ze ons ook weer geholpen bij het reserveren van onze volgende overnachtingsstek.
WiFi is hier niet, dus zodra we dat weer hebben kunnen we onze verhaaltjes plaatsen.



Zaterdag 25 augustus 2018

“Dry camp” overnachten was geen probleem, alleen de plek waar we stonden beviel ons niet. Het was erg koud het laatste uurtje van de nacht, was 8 graden toen we opstonden. Buiten was het lekkerder dan binnen, dus ontbijten konden we aan de picknicktafel.
Na de koffie snel vertrokken naar een camping 26 km. verderop bij Redmond.
We waren hier al om half elf, moesten even wachten, maar kregen na een half uurtje toch 2 plaatsen toegewezen voor 2 nachten.

Eerst maar weer even de nodige proviand ingeslagen en gelijk daarna doorgereden naar het Smith Rock State Park, waar een indrukwekkend groot massief de aandacht trekt. Je kan er meerdere wandelingen doen en er wordt aan rotsklimmen gedaan.
Kees, Theo en ik hebben een mini-trail gelopen, terwijl Lia op een picknickbank bij de camper de wacht hield.

We hebben trouwens prachtig weer, iedere dag schijnt de zon, nog geen druppel regen gehad. De lange broek is nog niet uit de kast geweest.
Tijdens het schrijven horen we nu de trein langskomen, het herkenbare geluid wat we 10 jaar geleden in Alaska ook regelmatig hoorden. Vanmiddag moesten we voor de slagbomen wachten totdat deze voorbij was gereden en Kees telde 96 wagons. Er stonden twee zware locomotieven voor. Het leek wel of er geen einde aan kwam.

Theo heeft goede herinneringen aan restaurant “Applebees” en toevallig zagen we toen we hierheen kwamen rijden dat er een Applebee op 500 meter van de camping ligt. Met zijn vieren daar naartoe gewandeld en we hebben er inderdaad heerlijk gegeten.
Ook op deze camping is het internet niet super, dus kunnen we waarschijnlijk geen verhaaltje plaatsen. Maar wel schrijven, dus we blijven gewoon bij.
We gaan het even proberen, misschien nog geen foto’s.