Highway 5

Woensdag 29 augustus 2018

De nacht was gelukkig minder koud dan die ervoor, maar toch
‘s morgens heel even de kachel aangedaan. Het zonnetje was er wel al en dan wordt het snel weer lekker.
Theo heeft eerst nog de ramen van de camper gewassen, anders kan hij geen mooie foto’s maken!
We gingen vroeg op pad, om half tien in de auto. De bedoeling was om niet de Highway 5 te rijden en dat is het eerste stuk ook gelukt. Maar bij Eugene (de tweede grootste stad van Oregon) lukte het toch niet meer om een rustiger weg te nemen die ons naar de camping zou brengen waar we gisteren mee hadden afgesproken.
Highway 5 is de verbinding naar het noorden richting Canada en het zuiden richting Mexico, dus een druk bereden route.

We reden ook vandaag langs een meer, niet zo mooi blauw als gisteren, maar wel uitzicht op een mooie berg, Diamond Peak. Er waren aardig wat klimmetjes en afdalingen bij van 6%. Meestal staat dat niet vermeld op de borden langs de weg, maar bij deze route wel.
Bij een stop onderweg ontdekte Kees dat er heel veel bramenstruiken stonden met goede rijpe vruchten eraan, dus wij hebben een flinke schaal geplukt.

Het rijden op de Highway gaat prima, alleen worden we toch nog ingehaald door hele grote vrachtwagens, terwijl wij ons aan de snelheid houden. En die trucks horen 5 mijl langzamer te rijden!!
Uiteindelijk kwamen we aan in Corvallis, de plaats waar de camping was. Toen we het terrein opreden kregen we al een raar gevoel van: willen wij hier wel staan?
Er was geen receptie, je werd naar de camperplek van de ‘host’ verwezen, maar geen ‘host’ te bekennen. Er kwam iemand uit zijn camper die ons te woord stond waar de ‘host’ dan zou moeten zijn. De man zag er niet uit, een halfgaar gebit in de mond en er liepen meer van dat soort figuren rond. Dus Theo zegt: wij gaan hier weg.
Naar een parkeerterrein gereden en daar gepauzeerd onder het genot van een overheerlijke muffin en bij gebrek aan internet een camping uitgezocht op de navigatie van de camper.

We kwamen terecht op een keurig “Mobile Home Park”, maar de manager van dit park vertelde ons dat dit allang geen RV-park (Recreation Vehicle) meer was.
Zij was heel vriendelijk en verwees ons naar de KOA-camping waar we nu staan.
Wij vertelden haar dat we morgen richting kust willen, maar daar is het heel druk.
Haar dochter heeft daar een camping, zij belde gelijk op of er nog plaats was, maar helaas, peanut butter (die smaakt hier trouwens heerlijk, lekker crispy).
Het komende weekend is een lang vrij weekend voor de Amerikanen, Labor Day, dus er gaan nog veel mensen op pad.
We blijven hier twee dagen staan en rijden morgen sowieso naar de kust om te zien langs welke kant we richting Seattle willen gaan rijden.

Dank je wel, Sandra, voor het trouw sturen van je leuke berichtjes op onze reisverslagen. We zijn er erg blij mee!
Liefs en een dikke knuffel van je pa en ma, oom Theo en tante Miriam!!