Een campground komt zo uit de lucht vallen

Vrijdag 31 augustus 2018

Een campground plaats komt zo uit de lucht vallen

Vandaag is Wouter jarig, via whatsapp-telefoon gefeliciteerd!

Een rode draad door ons verhaal is toch steeds weer het vinden van onderdak tijdens een ongeplande tour. Hoewel we de keuken, ons bed en de woonkamer bij ons hebben is het toch telkens weer de vraag: waar gaan we die neerzetten?
Ook vandaag is dat een hoogtepunt van de dag. Natuurlijk genieten we van de omgeving tijdens de rit. Gisteren hebben we (vrij laat) nog een email gestuurd naar een camping in Estacada, Clackamas River RV Park. We hebben geen antwoord ontvangen tot we onderweg gaan naar deze plaats en bij het verlaten van de camping (in Albany) een email ontvangen dat ze geen plaats hebben. Toch maar doorgereden in die richting met de instelling ‘we zien wel’.

De route er naartoe is fantastisch met prachtige uitzichten. We hebben Highway 5 zoveel mogelijk vermeden. Tijdens een stop langs de weg weet men ons te vertellen dat er langs deze weg door de canyon (die 56 miles lang is) vele campgrounds zijn.
En langs de weg is links gelegen een shop, die mensen zullen jullie vast verder kunnen helpen.

Dit stemt ons gerust en we gaan rustig verder; bij de eerste zullen we stoppen. Dit is het boven beschreven RV-park. We gaan het kantoor in en krijgen te horen dat er echt geen plaats is. Wel voor een RV, maar de tweede mag niet op de parkeerplaats meedoen.
Dan begint het spel: campground op campground af. Dit is wat anders dan een RV Park. Bij een campground zoek je een plaatsje wat vrij is tussen de bomen. Later komt de ranger met je afrekenen. Je hebt verder geen aansluitingen. Overal waar we kijken hangen gele reserveringsbriefjes door de ranger opgehangen voor mensen die al gereserveerd hebben. Later begrijp ik van een ranger dat zij deze reserveringen al twee maanden van tevoren doen. Dat ziet er somber uit.

We komen uiteindelijk bij de shop, gaan naar binnen en vinden daar toch wel drie klein gebouwde vrouwtjes netjes op een rijtje achter de toonbank. (Wie kent de serie The Beverly Hillbillies nog? De vrouwtjes zijn precies Granny uit die serie, alleen het geweer ontbreekt!!). Het is een komisch gezicht. We vragen naar een plaats in de omgeving. Hun eerste vraag is: wil je betalen of gratis? Wij zijn op zoek naar een RV Park. Oh, dan hebben we wat voor je, ze hebben plaats. We krijgen een plattegrond afdruk, goed voorbereid, en met een highlighter worden we de weg gewezen. Over de brug drie miles verder. Het kan niet fout lijkt het. Moet je teleurstellen, het werden 15 miles met heen en weer rijden. Het RV-Park was niet te vinden.

Terug naar de winkel en met nog een afdruk in de hand zijn we weer op pad gegaan.
Besluiteloos staan we op een kruising, Kees wat verder weg gaat een stukje te voet,
Lia en ik lopen elkaar tegemoet. Alle afstanden zijn hier groot en Miriam wacht in de camper. Komt er een ranger bij Miriam in de buurt en vraagt zij naar Riverford. Krijgt als antwoord: dat is hier!

Verrast wordt ze verwezen naar plaats 1 en 2 op de campground achter de bomen. Hoe mooi is het dat we in het Laborday weekend een plaats gevonden hebben. Er mogen slechts twee campers op het terrein en het gaat hier: wie het eerst komt die heeft de plaats. We zijn weer gered voor twee dagen. Afrekenen doen we contant en het gele briefje om de reservering te bekrachtigen mogen we op de plek hangen. We staan in het bos, ver buiten het bereik van communicatie met de buitenwereld. De Clackamas River stroomt dichtbij langs onze campers. Hoe mooi is dat. Kamperen in de natuur!


Zaterdag 1 september 2018

Kamperen in de natuur heeft natuurlijk ook zijn nadelen: we staan erg donker onder de metershoge bomen, dus de zon verschijnt laat op onze plek. Het ruikt wel heerlijk naar dennengeur.

Eerst rijden we terug naar de Ripplebrook Campingshop om geld te pinnen. Dat is wel mogelijk; verder zijn we van alle moderne apparatuur verstoken: geen radio, geen televisie, geen mobiele services, dus ook geen internet om campings te zoeken en geen mogelijkheid om onze verhaaltjes te posten. Wel lekker rustig natuurlijk.

Bij het verlaten van de campground stond de parkranger met andere gasten te praten, dus ik ben even uitgestapt om te vertellen dat we geld gingen pinnen om deze dag te kunnen betalen. Toen wij terugkwamen hing er een keurig briefje op de plek van Lia en Kees dat deze gereserveerd was van 31-08 tot 02-09.
Parkranger was alweer vertrokken, maar even later kwam hij wel langs om het geld te innen.

Theo heeft een navigatie-app op de i-Pad die zonder internet te gebruiken is, dus wij konden wel alvast de route voor morgen bepalen. Samen met het navigatie-systeem in de auto gaat dat prima.
In de campingshop hebben we ook nog gevraagd waar we het beste zicht hebben op Mount Hood (de hoogste berg van Oregon, 3200 meter), deze route willen wij morgen gaan rijden.