Expeditie naar de Exit Glacier

maandag 8 september:
Na een lekkere warme douche zijn we eerst richting Whittier gereden, er was nog een uitzichtspunt naar de
gletsjer, weer heel mooi blauw.
Daarna onze tocht vervolgd richting Seward. Daar aangekomen eerst gezocht naar een plek en we kwamen uit op een stadscamping aan het water. Ook hier moet je zelf geld in een envelopje doen en aankruisen hoe je wilt kamperen. Wij kwamen uit op $ 15.00.
Eerst even het stadje ingelopen, het was wel heel bewolkt, maar gelukkig droog. Ook hier kunnen we nog een
boottocht maken, maar met zulk regenachtig weer denken we dat het toch minder mooi is, dan we in Valdez gezien hebben.

We waren precies weer bij de campers toen het echt begon te regenen, inmiddels al weer 17.00 uur. Een lekker glaasje wijn, eten gekookt en het hield niet op met zachtjes regenen, dat is werkelijk de hele nacht doorgegaan. Dus wij hadden niet het idee om erg vroeg op te staan.

Wil ik er net uitgaan, wordt er op het raam geramd, staat Ria daar met een of andere Amerikaanse knakker (taalprobleem): hij zag er niet uit, een lange rode baard, groene hoed.
Ik hoefde in ieder geval niet te vragen of hij de ranger was, dat zag ik wel aan zijn hoed. Wat bleek: we
hadden natuurlijk te weinig betaald, we hadden ook electriciteit genomen dus moesten we ieder $ 15,--
bijbetalen. Gelukkig kregen we geen boete, hij had natuurlijk medelijden met dat gekke buitenlandse mens die
daar in haar Amerikaanse Tinkerbell pyjama stond. In Nederland hebben we veel regeltjes, maar die Amerikanen
kunnen er ook wat van!

Wijnand:
Wij gingen plus minus 11 uur richting Exit Glacier. Het begon zachtjes te regenen, maar wij als bikkels gingen gewoon op weg naar boven. Ria voorop, zij gaat als een jonge hond naar boven. De paden waren smal en stijl.

Mensen met hoogtevrees hebben hier niets te zoeken, maar dit alles was ontzettend de moeite waard, wat een
natuurschoon! Toen wij op het oogste punt stonden kwam de parkranger naar ons toe met de mededeling dat wij
niet moesten schrikken i.v.m. een "dynamite explosie" voor het aanleggen van een nieuw wandelpad en dat wij beter een beetje verder op konden gaan staan om de knal zo goed mogelijk te kunnen horen.
Wij hebben 5 minuten gewacht... en ja hoor, daar kwam de knal BOEM! De knal was zo heftig, het galmde helemaal na. Ik was 2 minuten dizzy.

Toen ik weer bijkwam gaf ik Ria een verbouwereerde zoen met de mededeling: een gelukkig nieuwjaar en nog veel reisplezier!
Ondanks de regen hebben we weer een hele mooie dag om niet te vergeten gehad.