Bali 3

Vrijdag 13 november 2009

Wij waren dus in dat mooie hotel aangekomen en hebben na de rit een lekker frisse duik in het zwembad genomen. Voor het diner was er geen

andere mogelijkheid dan in het restaurant van het hotel te eten.
Wij liepen naar een ronde tafel aan de kant van het strand, gingen zitten, maar toen bleek dat deze gereserveerd was. Wat over bleef was een grote

stamtafel in het midden van de vloer. We konden aanschuiven bij een Nederlander die op de hoek van die tafel een pijp zat te roken en, daarnaast

een man die zijn tong was verloren en aan zijn andere kant een jong Nederlands stel. Esther ging aan het hoofd van de tafel zitten en wij schuin

tegenover de pijproker.
Wij hadden onze keus gemaakt en genoten inmiddels van ons lekkere vruchtensapje. Het duurde nogal lang voor het eten geserveerd werd, maar de

jonge mensen tegenover ons vertelden wat zij zoal gedaan hadden. Op een bepaald moment kwam er een Indonesische dame het een en ander

vertellen, wij hadden dat niet onmiddellijk in de gaten, zaten met onze rug naar haar toe en Esther werd onmiddellijk met een "SSSSSSSSTTTT"

terecht gewezen door de pijproker. Nogal raar, vonden wij.

Het bleek dat er een paar Balinese dansen uitgevoerd zouden worden. Het zijn mooie meisjes en kunnen hele sierlijke bewegingen maken. Maar

omdat wij het verhaal niet kennen dat zij uitbeelden, heb je het op een gegeven moment wel gezien. We hadden ons eten nog steeds niet

geserveerd gekregen. De dansen waren afgelopen en je mocht naar voren komen om met de dansers op de foto te gaan. Dat hadden we in

Jimbaran ook al gezien, maar daar hebben wij geen interesse in. Na de fotosessie stelde er zich een groepje mensen achter ons op met gitaar,

djembe, sambaballen etc. en hoera, onze bordjes werden voor onze neuzen neergezet. Onder het genot van allerlei liedjes verorberden wij de

maaltijd. Toen wij klaar waren hebben Theo en ik onze stoelen maar een beetje omgedraaid, want wij zaten met onze ruggen naar de zangers toe.
Aan de hoofden van manlief en dochter kon ik duidelijk zien dat zij het bijzonder naar hun zin hadden!!

Esther dacht, ik ga nog even kijken of ik verbinding met Hans kan krijgen om te chatten, dus liep richting de bar (deze stond een beetje aan de zijkant

van het restaurantgedeelte). Daar kon je je computer inpluggen en had je vrije wifi verbinding. Even later liep Theo naar haar toe. Zat ik daar in mijn

eentje met die mafkezen om me heen. Heb het nog een paar minuten volgehouden en ben toen ook maar naar hen toe gegaan. Precies op tijd, toen

gingen ze dansen. Er werden allerlei mensen uit het publiek getrokken, er werd ook nog uitnodigend naar Esther gewenkt, maar gelukkig zijn wij

letterlijk aan deze dans ontsprongen. Wat een toestand!
Wij vinden het best leuk om een dansje te draaien, maar dan wel op eigen initiatief en niet opgedrongen.
Naar later bleek de pijproker de eigenaar van het hotel te zijn. Volgens ons is dit niet de goede manier om met je klanten om te gaan, maar ja, weer

een ervaring rijker. Wij zijn naar onze koele kamers vertrokken en hebben lekker geslapen.

De volgende dag, dinsdag 10 november, zijn wij na het ontbijt over het strand gaan wandelen om te kijken of er nog andere leuke dingen in de

omgeving waren. Maar op het strand lagen alleen maar bootjes en er liepen wat mensen die hun waren aan ons wilden slijten. Toen we terug richting

hotel en via de weg een beetje de omgeving verkennen. Esther zag een winkeltje waar zij wat beltegoed voor haar Indonesische telefoon kon kopen.

Zij heeft even met de eigenaar staan praten en volgens hem was er ook niet veel meer te doen dan het kijken naar de dolfijnen en een wandeling naar

een waterval. Maar daar heb je wel goed schoeisel voor nodig, dus dat gaat niet lukken op onze badslippertjes. En de temperaturen zijn wat mij

betreft ook veel te hoog, wandelen doen we wel weer in de bergen.

Esther voelde zich een beetje opgesloten en wij vonden dat er ook wel erg weinig mogelijkheden waren om iets anders te doen dan bij het zwembad

zitten. Samen hebben we besloten om de volgende dag om half zes op te staan en het strand op te lopen om te kijken of er iemand was die ons met

zijn bootje naar de dolfijnen wilde brengen en in plaats van zaterdag of zondag op donderdag weer richting Sanur te gaan. Es helemaal opgelucht; we

zijn naar het hotel teruggegaan en hebben ons aan de badkant geïnstalleerd met een boekje. We hebben een enorme stapel bij ons, dus dat komt

helemaal goed.

Es heeft alles weer geregeld, de chauffeur Pak (= afkorting van Bapak = meneer) Budi gevraagd voor donderdag (hij had ons al gezegd dat wij hem

konden sms-sen om ons eerder op te halen), een scooter besteld voor donderdagmiddag en toen hebben we heerlijk van onze rust genoten.

De volgende dag waren wij om kwart voor zes op het strand, het was heerlijk, temperatuur nog goed te doen en een prachtige zonsopgang. Na een

stukje gelopen te hebben was er een man die Esther aansprak en hij belde onmiddellijk naar een van zijn vrienden voor de dolfijnentocht.
Hup, bootje in het water, motor erop geplaatst, grote Belanda's in de boot en varen heen. Niet geweten dat ik nog zo vaak op een bootje zou zitten,

maar hier is het heerlijk verkoelend met dat briesje om ons heen.
Na een kwartiertje varen bleek dat we in de Kalverstraat waren aangekomen, zoveel bootjes waren er met allemaal toeristen erin om naar de dolfijnen

te kijken. Het was wel grappig want de een na de ander ging als een gek richting dolfijnen als er weer een groep gesignaleerd was, alle bootjes criss

cross over het water. Na verloop van tijd splitsten de bootjes zich een beetje op, ieder acher zijn eigen groep dolfijnen aan tot er uiteindelijk nog twee

boten over waren. En toen waren ze aan alle kanten om ons heen, je kwam ogen te kort. Zo leuk, de een na de ander maakte een sprong, er waren

ook hele kleintjes bij!
We hebben wel waar voor ons (weinige) geld gekregen, normaal duurt zo'n tocht 2 uur, maar wij zijn ruim 2 1/2 uur onderweg geweest. En er is niets

aan de hotelstrijkstok blijven hangen, wij hebben het zelf aan de bewoners betaald. Dat gunnen we die pijproker niet!

Verder weer een relaxdag in en om het zwembad, Esther heeft alle foto's georganiseerd door er de juiste naam aan te geven en omdat we nu

gemakkelijk bij internet konden hebben we onze verhaaltjes opgestuurd via "waarbenjijnu.nl". Het plaatsen van foto's is wat lastiger, het is vast een

gek gezicht Alaska foto's bij Bali verhalen, maar ja, het is even niet anders. In onze camper destijds ging het allemaal wat gemakkelijker.

Het eten in het hotel was goed, daar was niets op aan te merken. Je kon, als je wilde, verse vis bestellen voor 13.00 uur, dan kreeg je dat 's avonds

uitgeserveerd. Ik bedacht me dat het misschien slim was om voor mij ook alvast eten door te geven, dan konden we in ieder geval samen eten.

Gelukkig maar, want toen bleek dat de visbestelling (die we de dag ervoor al hadden doorgegeven) helemaal niet door was gekomen. Is uiteindelijk

toch weer allemaal goed gekomen, het visje was heerlijk en ik had een lekkere saté. We konden nu wel gezellig in het restaurant zitten, maar elke

avond zit die pijproker op zijn troon aan de stamtafel, wat een irritant persoon vind ik die man!
(Es: ja, ja, ze raakt niet uitgesproken over deze man! :-D)

De volgende dag stond Pak Budi alweer om half elf bij het hotel. Hij heeft weer een prachige rit gemaakt, heeft ons een heel groot gedeelte van Bali

laten zien. Ook nog naar een tempel in zee, Tanah Lot en daar was het toch heet. We waren er om 15.00 uur, dan is het nog heel warm, maar

gelukkig bracht het briesje bij de zee wat verkoeling.

Rond half vijf waren we weer terug in Sanur bij hotel Ari Putri. De man van de scooter stond ook alweer op Es te wachten. Eerst de scooter

afgehandeld en daarna opnieuw inchecken. Es kon pas om22.00 uur in haar kamer, dus even met zijn drietjes in de onze. Es en ik hebben eerst een

frisse duik in het zwembad genomen (zelfs al is het badwater, in deze temperaturen is het toch fris); daarna ons omgekleed en zijn Theo en ik om de

beurt bij haar achterop gegaan om te gaan eten in het Beach Café. Esther was niet tevreden over de scooter, het achterlicht was stuk, de remmen

stonden heel strak afgesteld en hij sputterde. Dus de scooterman een sms gestuurd en hij zou de volgende ochtend om 10.00 uur met een ander

exemplaar voor de deur staan.
Weer lekker gegeten bij Beach Café, er stond een heerlijk briesje en daarna weer om de beurt achterop en terug. Bijna 22.00 uur, dus Es kon haar

eigen kamer in, nu allebei op de begane grond.
Volgende dag om half tien afgesproken voor het ontbijt, kan Es de scooterman ontvangen.

Vandaag met zijn drietjes ontbeten, Es ging naar beneden en ja hoor, daar was hij weer, de scooterman. Es haar verhaaltje gedaan en er staat nu een

betere scooter voor de deur. Wordt vervolgd...............


Na het ontbijt hebben we heel even bij het zwembad gezeten, Es ging weer richting haar kamer en wij zijn een wandelingetje gaan maken naar het

strand. Daar hebben wij bij café Bamboo op het terras aan het strand gezeten. Het was heel druk op het water, er kwamen we verschllende bootjes

terug met duikers. Dan moeten alle spullen weer aan land gebracht worden, etc. En die dikke blanken maar lekker in dee bootjes zitten en zonder

spullen naar de kant en die kleine slanke Indonesiërs maar sjouwen, het is ook niet eerlijk verdeeld op deze wereld.
Na een lekkere vruchtensap en yoghurt-vruchtendrank zijn we weer richting hotel gelopen.

We hadden met Es afgesproken dat we naar Hardy's zouden gaan (dat is een grotere kruidenier hier) om wat kruiden te kopen. Es heeft eerst Theo

en daarna mij er naar toe gescooterd, dat is zo lachen achterop dat ding. Heerlijk hoor met zo'n windje om je heen. De eerste ronde met Theo

achterop moest ze ook even tanken, niet bij een benzinepomp maar bij een warung die flessen benzine verkoopt. Er wordt een trechter op de tank

gezet en de fles wordt op zijn kop gezet en leeggekieperd. Of het spettert of er naast gaat, dat maakt allemaal niets uit.

Na onze inkopen daar weer terug naar het hotel, nu ik eerst, spullen neergezet in de kamer en terug naar voren. Daar waren Theo en Es weer, scooter

gestald en Esther een taxi aangehouden om naar Erlangga te gaan. Dat is hier een soort outlet store met souveniertjes. Daar heeft Es de vorige keer

(in februari) ook de nodige inkopen gedaan en dat wilde ze nu weer doen. Als je koopjes wilt inslaan, kun je hier ook echt je slag slaan. Je kan het zo

gek niet bedenken of het is er en het kost nog eens niets ook.

Het was inmiddels donker geworden en Esther moest weer een taxi aanhouden. Dan hangt haar arm gestrekt langs haar lichaam, wiebelt ze even met

dat kleine handje en hup, de taxi stopt weer. We troffen nu een praatgrage taximan. Es heeft de hele weg met hem zitten kleppen en ze moet wel

een paar keer per dag uitleggen hoe het kan dat zij zo goed Indonesisch spreekt, dus ook aan hem.

's Avonds hebben we bij restaurant Nouveau gegeten, het is daar erg lekker, maar heel weinig klandizie. En gisteravond was de stroom uitgevallen,

dus bloedheet in het restaurant, want de fans konden niet aan. Maar goed, het was toch weer erg lekker, Es en Theo hadden nu allebei een tonijn-

sesam stokje. Ik had hier voor de eerste keer een tournedos besteld en niet verwacht dat die zo goed was hier op Bali. Het personeel bleef zich

maar verontschuldigen dat het zo warm was en geen licht, maar het was juist wel gezellig. Op een gegeven moment werd ons zelfs een glaasje rosé

aangeboden, op kosten van de zaak! Wauw... Smaakte ook erg goed.
Daarna op tijd naar bed, want morgen wordt het de laatste duikdag.


Zaterdag 14 november 2009.

Om kwart over zeven ontbijt en om 8.00 uur stond de BIDP (Bali International Diving Professionals) auto alweer voor de deur. Wij naar de bekende

startplaats van de boot. We hadden nu een andere boot en er was ook een andere dive-master. Wayan was 3 dagen met een andere groep mee

duiken. Was wel een beetje jammer, maar hij zag ons vanaf de boot en stond naar ons te zwaaien.
Dit was weer een hele andere duikervaring, maar dat mag Esther zelf vertellen HAHAHA!
Es; eigenlijk hoort mijn vader dit te doen natuurlijk, maarja... Hij komt niet verder dan "samen duiken, dat is pas fijn!" ;-)
De eerste duik was weer bij Crystal Bay, omdat ze ons toch wel erg graag die zonnevis willen laten zien. Dit keer werden we meegenomen echt de

zee in, dus niet meer vlak boven het rif... dat was ook voor mij de eerste keer en best een vreemde ervaring. Er waren wel een hele hoop vissen,

maar ik merkte dat je oriëntatie wel wat veranderd. Leuk om een keer mee te maken, maar helaas, weer geen Mola-mola gezien... Wel een hele grote

murene trouwens, die voor een groot deel uit zijn schuilplek was gekomen!
De tweede duik was bij een plek dat SD genoemd wordt. Pa als eerste van de boot het water in en moest eigenlijk een touw grijpen achter de boot,

maar de stroming was zo sterk, dat hij er eigenlijk gelijk voorbij dreef. Dus wij ook snel er achteraan!
Onder water was echt geweldig! De stroming was heel sterk, dus we hoefden alleen maar te blijven drijven en werden zo meegenomen. Net alsof je

vliegt en een film aan het kijken bent. Heel gaaf! We zijn ook echt een heel eind meegenomen en toen we boven kwamen weer opgepikt door de

boot. Mil vertelde dat ze eigenlijk de hele tijd gevaren hadden, achter ons aan zeg maar...
Het duiken is voor nu weer voorbij... Volgende keer maar weer! :-D
Nog drie nachtjes, dan vliegen we weer naar huis...