Padang Bai en meer

Maandag 2 november 2009

Na wederom een zeer rustige start zijn Theo en ik gaan wandelen naar café Topi Inn waar we weer van zo'n overheerlijke
vruchtensap hebben genoten en we konden onze waterflessen daar vol tanken. Esther bleef eerst nog even lekker een boekje lezen en is later naar ons toe gekomen. We hebben daar wat gegeten en gedronken met elkaar en zouden daarna naar een andere baai gaan. Daar konden we met een boot komen volgens de kelner die ons de vorige avond bediende.
Bij het hotel vroeg Esther met welke boot we naar de baai konden komen en toen bleek dat dat eigenlijk niet mogelijk was.
Het bootje zou dan breken op de branding. Wel konden we een tochtje maken over een stuk zee bij Padang Bai en dat hebben
we dus maar gedaan. Was heel erg leuk, lekker in de wind.
Op een gegeven moment wees de jongen van de boot ons op een schildpad die even boven water kwam om lucht te happen.
Dat was een gaaf gezicht!
Es: mam vergeet voor het gemak even te vertellen, dat toen we het bootje uit moesten stappen (hij lag nog in het water, maar ondiep), wij er uit waren en het strand opliepen tot we opeens een plons hoorde; Mil languit in het water! Hoe ze het gedaan heeft weet niemand, maar ze was drijfnat! Haha... maar goed dat het water en weer hier zo lekker zijn!

Na ons boottochtje zijn we nog even naar de Blue Lagoon gegaan waar Esther en Theo samen het water in zijn gegaan.
Het was er heerlijk, stond een lekker windje. Es: in het water was het minder! :( Om voorbij de branding te komen moesten we een stukje over rotsen en kapot koraal... ik ben natuurlijk de elegantste niet, dus toen een grote golf me te pakken kreeg was ik mooi de sjaak! Knie kapot, twee sneden in mijn voetzool, blauw-paars-rood-groene kont... Heerlijk! Maar de visjes in het levende aquarium maken natuurlijk alles goed!

Onze laatste avond hebben we weer bij Topi Inn gegeten, ligt heel leuk met een beetje zeewind en is een gezellig tentje met errug lekker eten.


Dinsdag 3 november 2009

Esther heeft vervoer geregeld van Padang Bai terug naar Sanur, het Ari Putri hotel.
Miriam moet ons uit bed trommelen want het lijkt er op dat Es en ik op elkaar liggen wachten wie er het
eerst uit bed gaat. Wel heeft ze het ontbijt al besteld: Pancake met ananas en een fruit juice voor mij.
We blijven gezond bezig.

Verrast zijn we als de chauffeur al een half uur voor tijd zijn gezicht op het balkon laat zien.
Hij zal zelf niet rijden maar heeft zijn cousin gecharterd. Dus de koffers verder ingepakt; de wachttijd
zal 30 minuten zijn geweest schat ik.
Met de kortste route en een behoorlijke snelheid zijn we terug. Het blijft fascinerend hoe men zich hier
met het gehele gezin op de scooter verplaatst.

In de auto regelt onze reisleidster Esther ondertussen haar vervoermiddel in Sanur.
Als we aankomen in het hotel is alles perfect voor elkaar: wij een kamer naast het zwembad (108) en Es boven ons
(208). We nemen snel een duik in het zwembad. Miriam ziet op zeker moment een mannetje drentelen
en krijgt het idee dat het de scooter is die gebracht wordt, maar men zou Esther bellen en die
is in haar kamer.
Een half uur later wordt er in het zwembad gevraagd naar Esther. Je snapt het al:
een communicatie storing maar nu een echte: de electriciteit is uitgevallen en daarmee de
telefoonverbinding met de kamer.
Het is een verblindend mooie blauwe scooter geworden en Es is trots op haar nieuwe bezit met helmen.
Gelukkig pas ik (Theo) er ook een.

Wij op weg naar de duikschool. Esther wordt herkend en doet haar woordje in het Bahassa Indonesia. Ik
versta er geen klap van, maar we mogen aan tafel komen zitten en krijgen water. Es maakt afspraken
hoe we deze week gaan invullen en krijgt korting als vaste klant. We vullen de nodige formulieren in en
nu komt het ergste: met deze warmte duikkleding passen! Wordt vervolgd......
Es: en iedereen snapt natuurlijk wel dat ik mooi niet mee heb gedaan aan zo'n uitputtende actie! haha... Duikpak voor mijn lichaam gehouden
en samen met de jongen die mij hielp besloten dat hij zou passen. Helemaal prima!
Voor mij dan... arme Theo... wat had hij het warm! :P

Terug bij het hotel zat ik lekker bij het zwembad mijn boekje te lezen. Theo en Es hadden 6 duiken verspreid over 3 dagen afgesproken:
op woensdag, vrijdag en zondag. Ik kon met hen meerijden op woensdag en de andere dagen mee op de boot.

's Avonds hebben we heerlijk gegeten in een restaurant genaamd Nouveau, bijna naast het hotel. Zag er heel erg
verzorgd uit een smaakte ook heel erg lekker. Bij het afrekenen bleek dat ze één maaltijd waren vergeten te rekenen; dit maar even netjes aan ze gemeld. Wat waren ze verbaasd en blij! Meerdere malen gevraagd om alsjeblieft nog een keertje terug te komen, wat we zeker ook wel willen doen.
Vervolgens weer terug naar het hotel want de volgende dag zouden we om 8 uur 's morgens opgehaald worden voor het duiken.



Woensdag 4 november 2009

Er wordt gezegd dat de Indonezen niet op tijd zijn, maar dat hebben we hier eigenlijk nog niet meegemaakt.
Om 8 uur staat het busje voor de deur, er zitten al 2 personen in; het blijken later 2 Zweden te zijn.
Na een rit van 2,5 uur komen we aan bij Tulamben. Dat is in het noord-oosten van Bali.
Theo en Esther en de andere 2 mannen hesen zich in het duikpak en zijn samen met de dive-masters de zee
in gezakt. Het is een leuk gezicht als ze onder water verdwijnen, maar nog leuker als ze weer boven komen!
Per duik zijn ze ongeveer 50 minuten onder water, het was een hele belevenis. De eerste keer zijn ze langs
een soort muur gedoken en na de lunch hebben ze in en om een wrak gedoken.
Er zwom een hele school grote vissen en dat vond Theo een heel indrukwekkend gezicht.

Toen weer 2,5 uur terug en dat is best een behoorlijk lange dag, maar zeker de moeite waard, ook als niet-duiker.
Een heel hoofdstuk van mijn spannende boek lezen lukt niet eens in 50 minuten.
We waren ook vrij laat thuis, ongeveer half zeven dus na een verfrissende douche hebben we een hapje gegeten
en zijn we weer terug gegaan naar onze kamers.