The Top of the World Highway

Dawson City, Canada 1 september 2008

Gisteren aan het eind van de middag aangekomen in een soort Ducktown, een heel leuk stadje met allemaal
gekleurde houten huisjes en ongeplaveide straten. Eerst hebben we weer van de zon genoten, het was nog niet eerder zo helder en zo warm geweest.

Na het eten een wandeling door de stad gemaakt en omdat het vandaag weer zo mooi zou zijn, hebben we een
rustdag ingelast.
Na het ontbijt hebben we een wandeling gemaakt, wat winkeltjes in het stadje bekeken en even naar de
veerpont gelopen; morgen gaan we daar eerst mee de Yukon River oversteken voordat we op de Top of the World Highway terechtkomen.

De wandeling vervolgd langs de rivier tot we in de verte een bankje zagen staan. Wijnand stelde voor om daar even wat te rusten voordat we terug zouden lopen. De bankjes bleken op een camping te staan en toen wij het terrein op wilden lopen werden we teruggeroepen: He folks, can I help you? We mochten er niet naar toe want het was "private property", flauw hè, van die Canadezen.

De rest van de middag lekker van het zonnetje genoten en de helderblauwe hemel. Morgen rijden we richting het zuiden.

dinsdag 2 september 2008

Na een sprookjesachtige rit van 300 km. zijn we weer terug op het kruispunt van onze route in Tok. Vroeg opgestaan en na een frisse nacht en zon aan de hemel leek het net wintervakantie. Het veerpontje om de highway voort te kunnen zetten kwam er al aan op het moment dat wij in de rij gingen staan voor de
oversteek. Er stond nog niemand! De oversteek duurt enkele minuten en wordt door het government gesponserd. We volgen keurig de aanwijzingen op - gaskraan dicht - het bordje stop wordt door een van de drie medewerkers naar slow gedraaid en langzaam rijden we een voor een de pont op.

De route over The Top of the World Highway: de naam is terecht gekozen, al snel zitten we op grote hoogte. Zelfs even boven de laaghangende wolken. Schitterende kleuren verschijnen op de bergen om ons
heen en onder ons. We zijn er stil van. Van geel-oranje naar rood-bruin. Wat een prachtig gezicht en
niet voor een paar kilometer, maar voor een groot deel van de rit blijven we tegen elkaar zeggen: Wat is dit een sprookje, het lijkt wel een film.

De wegen zijn vaak onverhard en soms zie je aan beide kanten de dalen naast de weg. Nee, geen vangrail, maar gelukkig is het droog. Het gevolg is wel een grote stofwolk achter ons en daar mogen Wijnand en Ria van genieten. Wij rijden de gehele weg voorop.

We hebben schitterende foto's kunnen maken, maar wij zijn er van overtuigd dat wij niet in staat zijn
om deze wondere wereld vast te leggen. We doen onze uiterste best.

Morgen rijden we door richting Valdez met een tussenstop in Glenallen,
Groeten van ons allemaal.